Dit is het derde album van de Duitse trompettist Maik Krahl (1991) als leider, hij behoort tot een nieuwe generatie improvisators die een ruime technische en theoretische vaardigheid hebben bereikt zonder de spontaniteit en ruigheid te verliezen van de muziek die we jazz noemen (hoestekst).Hij wordt omringd door een uitgelezen gezelschap muzikanten met Constantin Krahmer op piano en Fender Rhodes, Jakob Kühnemann op contrabas en Fabian Rösch op drums, bovendien speelt op 3 nummers de fantastische gitarist Kurt Rosenwinkel mee.

Het album begint met een ode aan Keulen, de woonplaats van Mikolaj, “Cologne 4 AM”, over de magische tijd waarin de nacht overgaat in de ochtend. Maik weet exact de sfeer op te roepen van de late avond of vroege ochtend met fraaie uithalen op zijn trompet waarna zich een mooi muzikaal verhaal ontwikkelt. In “Slosetta” horen we voor de eerste keer het sfeervolle geluid van Kurt Rosenwinkel die in enkele fraaie solopassages duidelijk laat horen waarom hij inmiddels een veelgevraagd muzikant is, bovendien klikt het wonderbaarlijk met de overige groepsleden. In “Drizzle Counter” is het genieten van het fraaie samenspel van Maik en Constantin als hun instrumenten elkaar aanvullen of vervloeien tot een gemeenzaam geluid, fraai. Rosenwinkel is weer aan zet in “No claim claim”, hij is samen met Gilad Hekselman toch wel een van de gitaar revelaties in de hedendaagse jazz. Met “Reconstruction of a dream” is het heerlijk wegdromen, na een uitermate relaxt intro van Constantin op de piano, is het aan Maik die een sensuele solo weggeeft die doet denken aan Chet Baker in zijn hoogtijdagen. Zondermeer een van de hoogtepunten op dit zeer geslaagde album.

Krahmer introduceert de Fender Rhodes in het gevoelvolle “Vinaceous clouds”, alweer een vehikel waarin Maik de luisteraar weer laat genieten van zijn geoliede spel en ook van zijn compositorische kwaliteiten want alle composities zijn van zijn hand. Krahmer overtuigt hier ook op de Fender, hij ontlokt louter sfeerrijke klanken aan zijn instrument, overigens ook alle complimenten voor de ritmesectie die een prachtig tapijt neerlegt waarop het goed soleren is. Het tempo wordt opgeschroefd in “Ms Ludgate” waarin we wederom kunnen genieten van de fraaie klanken die Kurt weet te ontlokken aan zijn el. gitaar, Fabian Rösch op drums weet hier eenieder goed op te jagen met zijn rake klappen, puur genieten dus van deze superieure muziek. Afgesloten wordt er met “Flawless Sunday” een toepasselijke titel, want ik tik dit op een inderdaad vlekkeloze zondag met een weliswaar (te) hoge temperatuur, maar deze muziek zorgt voor een aangename compensatie.

Jan van Leersum.